آریان گلصورت:
هجوم در ادامه همان دغدغههای فرمی
فیلمهای گذشته
شهرام مکری ساخته شده و کمتر نسبتی با جریان حاکم بر سینمای امروز ایران دارد. فیلمی که به واسطه ساختار فرمی و شیوه روایتاش، انتظارات ما را از مدیوم به چالش میکشد و به همین دلیل نیز واکنشهای متفاوتی را برانگیخته و بیشتر مناسب مخاطبان جدیتر سینما است.
۱- «یا شیفتهاش میشوید و یا از آن متنفر» این عبارتی است که عدهای در مواجهه با هجوم به کار میبرند. عبارتی که فضای گفتمان
درباره چنین فیلمی را محدود کرده و به سرعت میخواهد همه مخاطبان را به دو گروه موافق و مخالف تقسیم کند. رویکردی که بیشتر به خود فیلم و البته فیلمساز آسیب میزند. در حالی که هجوم نیز نقاط قوت و ضعف خودش را دارد و قرار نیست یا آن را حتما یک اثر درخشان بدانیم و یا یک فیلم بیارزش. این شیوه برخورد صفر و صدی با هجوم بیشتر حاصل یک نوع هیجانزدگی است. انگار در این فضای مضمونزده و مملو از فیلمهای شبیه به هم سینمای ایران، برخی فرصت این را پیدا کردهاند که میلشان به ستایش همه جانبه از یک فیلم خارج از جریان اصلی را پاسخ دهند و عدهای دیگر نیز با نادیده گرفتن تمام دستاوردهای آن، به دنبال بیاهمیت جلوه دادن جنبههای مختلفاش هستند. در چنین شرایطی، به نظر میرسد که فاصله گرفتن از صفکشیها و واکنشهای اغراقآمیز، میتواند فضای مناسب را برای گفتوگو درباره فیل یادداشتهایی درباره چند فیلم از سینمای ایران...
ادامه مطلبما را در سایت یادداشتهایی درباره چند فیلم از سینمای ایران دنبال می کنید
برچسب : نویسنده : aryangolsoorat بازدید : 170 تاريخ : پنجشنبه 21 دی 1396 ساعت: 5:36