آریان گلصورت: هجوم در ادامه همان دغدغههای فرمی فیلمهای گذشته شهرام مکری ساخته شده و کمتر نسبتی با جریان حاکم بر سینمای امروز ایران دارد. فیلمی که به واسطه ساختار فرمی و شیوه روایتاش، انتظارات ما را از مدیوم به چالش میکشد و به همین دلیل نیز واکنشهای متفاوتی را برانگیخته و بیشتر مناسب مخاطبان جدیتر سینما است. ۱- «یا شیفتهاش میشوید و یا از آن متنفر» این عبارتی است که عدهای در مواجهه با هجوم به کار میبرند. عبارتی که فضای گفتمان درباره چنین فیلمی را محدود کرده و به سرعت میخواهد همه مخاطبان را به دو گروه موافق و مخالف تقسیم کند. رویکردی که بیشتر به خود فیلم و البته فیلمساز آسیب میزند. در حالی که هجوم نیز نقاط قوت و ضعف خودش را دارد و قرار نیست یا آن را حتما یک اثر درخشان بدانیم و یا یک فیلم بیارزش. این شیوه برخورد صفر و صدی با هجوم بیشتر حاصل یک نوع هیجانزدگی است. انگار در این فضای مضمونزده و مملو از فیلمهای شبیه به هم سینمای ایران، برخی فرصت این را پیدا کردهاند که میلشان به ستایش همه جانبه از یک فیلم خارج از جریان اصلی را پاسخ دهند و عدهای دیگر نیز با نادیده گرفتن تمام دستاوردهای آن، به دنبال بیاهمیت جلوه دادن جنبههای مختلفاش هستند. در چنین شرایطی، به نظر میرسد که فاصله گرفتن از صفکشیها و واکنشهای اغراقآمیز، میتواند فضای مناسب را برای گفتوگو درباره فیل, ...ادامه مطلب